Belhaven Best

Sympatyczny Draught, którego dzisiaj spróbowałem to takie nieśmiałe niby-nic. Piwo jest smaczne i słodkawe, nie czuć nic z kwasowości, jaka zwykle występuje w tego typu piwie. Zapach także jest bardzo przyjemny. Piana, jak przystało na draught gęsta, o bardzo małych pęcherzykach, niemal jak śmietana, ale także słodka (także bez charakterystycznego kwasku). Samo piwo bardzo kremowe w odbiorze, dopiero po dłuższym czasie spędzonym w szklanicy zaczyna być w pełni płynne. Bardzo polecam zatem picie od razu po nalaniu, zanim piana całkiem opadnie - wrażenia są doskonałe.

Ognie Szczęścia i Koniec Świata

Takie właśnie nazwy noszą dwie propozycje browaru Pinta, których dane mi było ostatnio skosztować. 

Zacząłem od Ogni Szczęścia - piwa w stylu Irish Red Ale. Po pierwsze - faktycznie jest czerwonawe, a po drugie nazwa okazuje się trafiona przy pierwszym łyku - faktycznie jakoś tak promiennie smakuje. Jest lekko podwędzano - przypalone, co bardzo mi odpowiada. Bogate w smaku, choć przy IBU 25 goryczki prawie niema - z pewnością zasmakuje tym, którzy nie uganiają się za zbytnią chmielowością. 11,5% ekstraktu, 4,2% alkoholu, a temperatura serwowania to 10-12 stopni, choć ja piłem je nieco bardziej schłodzone. Zdecydowanie do powtórki.

Druga pozycja to Koniec Świata - Fińskie Sahti. To moje pierwsze zetknięcie z tym tradycyjnym, skandynawskim gatunkiem piwa. Ciekawostką jest IBU bliskie zeru, co sprawia, że smak tego piwa mimo, że zdecydowany, jest jednocześnie delikatny. Drożdże piekarskie oraz niespotykana mieszanka słodów tworzą trunek o zawartości alkoholu 7,9% (!!!). Ekstrakt: 19,1%. To piwo także piłem schłodzone do temperatury niższej niż proponowana, która wynosi w tym przypadku 11-13%. Ciężko mi się do niego ustosunkować - z pewnością to lekko owocowe, słodkawe piwo nie jest czymś, co piłbym na co dzień, ale chętnie przedłużyłbym znajomość z nim do jeszcze kilku butelek.

KULT

Brzmi groźnie, ale takiego właśnie smacznego piwka pszenicznego dane mi było ostatnio spróbować. Bez bicia powiem, że dobre. Jest kwaskowe, ale mimo, ze zwykle przeszkadza mi ta nuta w piwach pszenicznych, tutaj sprawdza się doskonale, zbalansowana z goryczką. Do tego odpowiednia, gęsta konsystencja, sporo gazu i zimny napój, który doskonale gasi pragnienie. Za tą cenę zdecydowanie polecam.

Podpiwek Warmiński

Jest to co prawda napój bezalkoholowy, ale warty wspomnienia. W smaku słodki, ale bez męczącego smaku fermentacji, dlatego świetnie orzeźwia i nie przytłacza. Gasi pragnienie i jest świetnym deserkiem, a także uzupełnieniem wartości odżywczych po wysiłku fizycznym. Połączeni słodów (pilzneńskiego, karmelowego i palonego) zapewnia mu niepowtarzalny smak. Ten napój udowadnia, że piwo to nie koniecznie alkoholowy trunek, ale przy odpowiednich staraniach przyjemność może stanowić także spożywanie wersji bezalkoholowej.

Zlaty Bazant (Ciemne)

Pomimo, że to klasyk, nigdy nie przepadałem za smakiem jasnego Zlatego Bazanta. Nie wstydzę się tego przyznać - coś mi w nim nie pasowało. Na piwo na co dzień zbyt gorzkie (nie tą przyjemną goryczką, ale jakąś taką... niezidentyfikowaną), na picie większych ilości - nigdy mi dobrze nie wchodziło, a jako rarytas zbyt mało wyraziste (poza goryczą). 

Postanowiłem jednak dać szansę odmianie ciemnej i jestem mile zaskoczony. Niby nic szczególnego, ale pije się je nad wyraz przyjemnie. Nie ma kwaśnego posmaku ani zbędnej słodyczy - jest to piwo ciemne, które można pić przez cały wieczór w pubie i to z przyjemnością, bez potrzeby zamawiania innych gatunków. Nie zachwyca może niczym szczególnym, ale zdecydowanie nie ma się do czego przyczepić, a wchodzi wybornie zarówno do posiłku jak i do deseru, a także samo.

Polecam na chillout!

Paulaner Hefe-Weissbier Dunkel

Doskonały przykład na rozczarowanie. Nie wiem o co chodzi - zawiodłem się na tym piwie. Lubię jasnego Paulanera, ciemny podobno jest bardziej wyrazisty, ale zupełnie mi nie podszedł. Wodnisty, bez wyrazu, ni to jasne ni ciemne piwo - być może się mylę i nie doceniam, ale ten smak zupełnie do mnie nie trafił. A może to za sprawą zbyt wysokich oczekiwań tak nisko oceniłem to piwo...

Fakt jest jednak faktem - mimo wielkiej ochoty na Paulanera, mimo tego, ze jasny smakował mi zawsze wyśmienicie, Paulaner Hefe-Weissbier Dunkel nie zachwycił mnie wcale.